Η ιστορία μας που είναι μέρος της ιστορίας του Συνοικισμού μας

Γράφει ο Γιάννης Ταμιωλάκης 

Στις 10 Δεκεμβρίου 1982  ένα σχετικά νεαρό ζευγάρι αυτός 36 και εκείνη 30, ο Γιάννης και η Άρτεμις ετοιμάζονται να πάνε στο γραφείο του συμβολαιογράφου για να υπογράψουν το συμβόλαιο αγοράς ενός οικοπέδου  στα Κωνσταντινουπολίτικα του Δήμου Πυλαίας. Είναι σήμερα η επέτειος του γάμου τους . Παντρεύτηκαν στις 10 Δεκεμβρίου του 1972. Έχουν δυό παιδιά ένα αγόρι και ένα κορίτσι.

Το οικόπεδο είναι στην οδό Βυζαντίου αρ. 29 στο τετράγωνο ΝΙ 8, όπως το είχε χαρακτηρίσει ο τοπογράφος του Οικοδομικού  Συνεταιρισμού ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΩΝ που είχε κάνει την αρχική αγορά της έκτασης

Είχε προηγηθεί έρευνα για το τι θα αγόραζαν διαμέρισμα σε πολυκατοικία ή οικόπεδο. Κατέληξαν σε οικόπεδο, διότι τα διαμερίσματα που είδαν δεν τους άρεσαν, ιδιαίτερα δεν γέμιζαν το μάτι του Γιάννη, γιατί ο Γιάννης, ήταν αυτό που λέμε «πιάνουν τα χέρια του» και ήθελε να φτιάξει να δημιουργήσει, ήθελε το «συνεργείο» του και το διαμέρισμα δεν προσέφερε τίποτα απ΄ αυτά, και κατέληξαν να αγοράσουν οικόπεδο. Έτσι, λοιπόν αφού είδαν διάφορα οικόπεδα σε διάφορα σημεία της πόλης  αποφάσισαν να αγοράσουν αυτό, γιατί ήταν σε ωραίο μέρος αλλά πολύ ερημικό. Τότε το 1982 ήταν εντός σχεδίου πόλεως, είχαν χαραχθεί οι δρόμοι, είχε κράσπεδα που όριζαν τους δρόμους, είχε φροντίσει γι αυτό ο Σύνδεσμος Κωνσταντινοπολιτών, αλλά μόνο τα κράσπεδα χωρίς τα πεζοδρόμια. Υπήρχε και ηλεκτροδότηση από τη ΔΕΗ. Τίποτε άλλο. Ούτε σύστημα ύδρευσης, ούτε αποχέτευσης και φυσικά ούτε εγκατάσταση υποδομή τηλεφώνου.

Το αγόρασαν ελπίζοντας ότι θα βελτιωθούν τα πράγματα και θα γίνει ένας καλός συνοικισμός. Το αντίτιμο του οικοπέδου συμφωνήθηκε στα 1.800.000 δραχμές. Ο Γιάννης και η Άρτεμις είχαν 1.000.000 δραχ. Που προερχόταν από την πώληση ενός μικρού διαμερίσματος της Άρτεμις και τα υπόλοιπα  τα είχαν μαζέψει από τους μισθούς τους. Ήταν και οι δύο Δημόσιοι Υπάλληλοι. Για τα υπόλοιπα συνέδραμε η μητέρα της Άρτεμις με 300.000 δραχ  και επιπλέον για τις 500.000 που υπολείπονταν υπέγραψαν επιταγές εφόσον ο πωλητής ήταν έμπορος και μπορούσε να τις εκμεταλλευτεί ως μετρητά. Για το λόγο αυτό τους υπέγραψε οριστικό συμβόλαιο.

Χάρηκαν πολύ τα παιδιά που επιτέλους έβαλαν τη βάση για τη μελλοντική φωλιά τους τη δική τους μα και των παιδιών τους. Μ’ ένα φιλί ο Γιάννης μετά την υπογραφή του συμβολαίου στο όνομα της Άρτεμις επιβεβαίωσε την Αγάπη τους και το ευχαριστώ στην Αρτεμούλα του.  Έφυγαν συζητώντας πως ο Θεός είναι μεγάλος και που ξέρεις μπορεί κάποτε να κτίσουν το σπίτι τους κιόλας. Ο Γιάννης είπε, γελώντας, από αύριο αρχίζω να σκάβω τα θεμέλια του σπιτιού μας

Από τότε αρχίζει ένας αγώνας για τα παιδιά για να βρουν λεφτά  για να κτίσουν το σπίτι τους.

Από τον επόμενο χρόνο 1983 νοίκιασαν ένα περίπτερο μπροστά στον κιν-φο ΕΣΠΕΡΟ και το δούλευαν τα απογέματα-βράδια, το πρωί το δούλευε η αδελφή της Άρτεμις. Αυτό το κράτησαν τρία χρόνια και τους απέφερε 2.000.000 δρχ  Από το 1980 είχαν κάνει αίτηση για δάνειο στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο  αφού ήταν Δ. Υπάλληλοι και τους εγκρίθηκε το 1984 το ποσό των 3.000.000. δρχ για να κτίσουν πρώτη κατοικία σε ιδιόκτητο οικόπεδο 25ετούς διάρκειας με  επιτόκιο 12%.

Τον επόμενο χρόνο 1985 ο Γιάννης έδωσε σ’ ένα συνάδελφο του Πολ. Μηχανικό και του έβγαλε την οικοδομική άδεια ‘’ μονώροφη οικία με υπόγειο’’ και πλήρωσε 4.000 δρχ. Στη συνέχεια άρχισε να αγοράζει υλικά έχοντας την άδεια της οικοδομής  έκλεισε δηλαδή τα σίδερα τα τσιμέντα και την αντλία από βιοτεχνία της περιοχής Χορτιάτη    και τα πλήρωσε φυσικά,  αυτά από τις οικονομίες τους και από το περίπτερο

Σ’ αυτό το διάστημα η Άρτεμις γέννησε το τρίτο παιδί τους ένα γλυκό κοριτσάκι που ο Γιάννης το έλεγε ‘’ΠΡΙΓΚΙΠΕΣΣΑ’’.

Στην Διεθνή Έκθεση του 1985 ο Γιάννης πάντα σε συνεννόηση με την Άρτεμη, έκλεισε την κουζίνα και τις ηλεκτρικές συσκευές σε πολύ συμφέρουσα τιμή όπως τα προσέφερε τότε η ΑEG μόνο με τα σχέδια του σπιτιού το σπίτι ακόμα ήταν στα σχέδια με την συμφωνία να παραδοθεί τον Μάιο του 1986. Τότε υπήρχαν ακόμα άνθρωποι και επιχειρηματίες που κρατούσαν τον λόγο τους και ήξεραν πως η επιχείρηση τους θα έχει μέλλον.

Έχοντας αυτά ο Γιάννης άδεια οικοδομής, σίδερα, τσιμέντα, κουζίνα, πολύ μεράκι και  θέληση για δουλειά και ακόμα έβλεπαν πως είχαν ‘’μέλλον’’ έχοντας εμπιστοσύνη στα δυό τους χέρια στη δουλειά τους και κυρίως στην ΑΓΑΠΗ τους έκλεισε συμφωνία με τον φίλο του μεγαλοεργολάβο Αθαν  Παπαθανασίου που τότε είχε φόρτο εργασιών με πολλά συνεργεία εν δράσει  σε διάφορες οικοδομές.

Υπέγραψαν συμφωνητικό πληρωμής και συγγραφή υποχρεώσεων για την ανοικοδόμηση του σπιτιού τους .Έτσι ξεκίνησε ο εργολάβος τον Σεπτέμβριο του 1985 σύμφωνα με την συγγραφή υποχρεώσεων και το  Πάσχα του 1986  παρέδωσε ένα τελειωμένο διαμέρισμα με υπόγειο και τις κολώνες και την οροφή για τον 2^ο όροφο. Πήρε τα χρήματα από το δάνειο 3.000.000 δρχ και 2.000.000 από τις οικονομίες των παιδιών μισθούς και περίπτερο.

Στις 16 Ιουνίου 1986 κοιμήθηκαν για πρώτη νύχτα στο σπίτι τους  αφού τον προηγούμενο καιρό το ετοίμασαν και  το εξόπλισαν με  τα απαραίτητα, πολύ πάρα πολύ δουλειά ο Γιάννης, μέρα νύχτα ξυλοκατασκευές, σιδεροκατασκευές έπιπλα και πολλά πολλά άλλα.

Το σπίτι όμως δεν είχε νερό δεν υπήρχε δίκτυο ύδρευσης στον συνοικισμό όπως και αποχέτευση για τηλέφωνο ούτε κουβέντα έπρεπε να έχεις μεγάλα πολύ μεγάλα μέσα για να πάρεις , ρεύμα πήρε ο Γιάννης από το εργολαβικό την σύνδεση δηλαδή που είχε κάμει ο εργολάβος δίκτυο ΔΕΗ υπήρχε.

Τότε γνώρισε ο Γιάννης το Γιώργο Μπαριαμάκη γείτονα  λίγο πιο πάνω από το σπίτι του, ο οποίος ενδιαφερόταν πολύ πάρα πολύ για τον συνοικισμό ήταν και στο Συμβούλιο του Συνδέσμου  Κων-των. Μαζί με τον Μπαριαμάκη ο Γιάννης σχεδόν αμέσως τον Σεπτέμβριο του 1986 ενδιαφέρθηκαν και κατασκευάσανε το δίκτυο ύδρευσης με έξοδα του συνεταιρισμού σε σχέδια και μελέτη του Ο.Υ.Θ.  Ο Γιάννης ήταν πολλά χρόνια υπάλληλος του ΟΥΘ και συνέβαλε ουσιαστικά στην μελέτη και αποπεράτωση του έργου ύδρευσης  και αμέσως συνδέθηκαν στο δίκτυο του ΟΥΘ που έφτανε μέχρι το σημερινό τέρμα των λεωφορείων του ΟΑΣΘ,  τότε το τέρμα ήταν στον Άγιο Χριστόφορο, το νερό όμως ανέβαινε μέχρι το σπίτι του Γιάννη γιατί  η Δεξαμενή της Τούμπας του ΟΥΘ είναι στο 140 μέτρα υψόμετρο και στο ίδιο υψόμετρο είναι και το σπίτι του Γιάννη. Έτσι αμέσως ο Γιάννης με τον Μπαριαμάκη κατασκεύασαν ένα πρόχειρο δίκτυο με πλαστικό σωλήνα εγκατέστησαν στο υπόγειο του Γιάννη ένα αντλητικό συγκρότημα και έδωσαν νερό σε 14 σπίτια πάνω από του Γιάννη που μόλις είχαν κτιστεί.

Τον επόμενο χρόνο 1987 πάλι αυτοί οι δυο ‘’ ταραξίες ‘’ κατασκεύασαν ένα μικρό αντλιοστάσιο στη θέση που είναι σήμερα το πάρκο του μαθητή που τότε ήταν ερημικό δασύλλιο με τα πεύκα που υπάρχουν ακόμα και σήμερα και έδωσαν νερό σε όλους τους κατοίκους πάνω από την οδό βυζαντίου που εν τω μεταξύ είχαν γίνει πολλοί, το νερό έφτανε μέχρι εκεί από τη δεξαμενή Τούμπας και στη συνέχεια το αντλιοστάσιο το προωθούσε στα υψηλότερα σημεία,  σε συνεργασία πάντα με τους αρμόδιους του ΟΥΘ που ήταν συνάδελφοι του Γιάννη.

Την επόμενη χρονιά 1988 ύστερα από αρκετές πιέσεις και διαβουλεύσεις με τους αρμόδιους του ΟΑΘ κατάφεραν ο ΟΑΘ να επεκτείνει το δίκτυο αποχέτευσης σε όλο τον συνοικισμό  με έξοδα των καταναλωτών  όποιος δηλαδή έκανε αίτηση στον  ΟΑΘ για να συνδεθεί έπρεπε να καταβάλει 17.000 δρχ στον Μπαριαμάκη να πάρει απόδειξη ότι τα κατέβαλε και ύστερα ο ΟΑΘ έκανε την σύνδεση, μέχρι τότε αρκετοί συνοικιώτες είχαν βόθρους.

Τηλέφωνα δεν είχαμε ο καθένας προσπαθούσε με χίλιους τρόπους να πάρει τηλέφωνο που ήταν άκρως απαραίτητο αφού το τέρμα του ΟΑΣΘ ήταν στον Άγιο Χριστόφορο και πηγαίναμε με τα αυτοκίνητα μας να πάρουμε τα παιδιά μας που ερχότανε από το Γυμνάσιο ή Λύκειο ή τους όποιους επισκέπτες μας ή εργαζόμενους μας.  Εκεί στο τέρμα υπήρχε τηλεφωνικός θάλαμος του ΟΤΕ.

Οι δρόμοι εκείνα τα χρόνια από το 86 και μετά ήταν χωμάτινοι φρεσκοανοιγμένοι και απάτητοι που σημαίνει πως κάθε χειμώνα γινόταν λασπότοποι και το καλοκαίρι αφόρητη σκόνη.  Δεν θα ξεχάσει ποτέ ο Γιάννης πως η κ. Άρτεμις για να παει στη δουλειά της στο Α.Π.Θ.  έβαζε νάιλον σακούλες στα πόδια της για να μην λασπωθεί  δεν θα ξεχάσει πόσες φορές το αυτοκίνητο τους πατίκωσε στις λάσπες και χρειαζότανε να καλέσει την οδική βοήθεια για να τους βοηθήσει να το βγάλουν. Δε θα ξεχάσει ακόμα πόσες φορές τα πρώτα χρόνια όλο και κάποιος λαγός έβγαινε στα φώτα του αυτοκινήτου ή ακόμα και πολλές πέρδικες με τα περδικόπουλα έτρεχαν στους σχετικά έρημους δρόμους του συνοικισμού.  Στο τέλος βέβαια της δεκαετίας του 90 ύστερα από πολλές πιέσεις στο Δημ Συμβούλιο του Δήμου Πυλαίας ασφαλτοστρώθηκαν οι δρόμοι και τότε επίσης λύθηκε και το πρόβλημα του τέρματος των λεωφορείων  αφού μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση  και βελτιώθηκαν αισθητά οι συνθήκες διαβίωσης στο ‘’χωριό μας’’

Όλοι πρέπει να μνημονεύουμε και να ευχαριστούμε τον ΓΙΩΡΓΟ ΜΠΑΡΙΑΜΑΚΗ γιατί δούλεψε και ενδιαφέρθηκε πάρα πολύ για το χωριό μας και αν δεν ήταν αυτός μαζί με τον συμβολαιογράφο Αγησίλαο Κιτσάτη το οικόπεδο που είναι τώρα το πάρκο του μαθητή θα είχε οικοπεδοποιηθεί όπως είχε  αποφασίσει το Δ. Σ. του Δήμου  Τότε προσέφυγαν στο Σ. της Επικρατείας και ακύρωσε την πράξη του Δημοτικού Συμβουλίου.

6.4.2017